Nulkommanul kans dat u deze wijn gaat kopen’, schreef ik een kleine twee jaar geleden in Het Financieele Dagblad over een wijn die ik fantastisch vond. Ik had het over de Radice lambrusco frizzante van Cantina Paltrinieri, te koop bij de firma Okhuysen. Een wijn die mij helemaal van de sokken had geblazen. Lambrusco? Ik moest heel diep graven in mijn geheugen wanneer ik die voor het laatst had gedronken. Dat was, tja, decennia geleden, toen lambrusco plakkerige, rode bende was. Dit roze vocht daarentegen was origineel en energiek, delicaat, zuiver, friszuur en romig in de mond, en paste perfect bij al het zomerse eten dat ik er op een zonnige dag bij uitprobeerde. Lambrusco, lang een totaal afgeschreven en geminacht wijngebied, stond aan het begin van zijn comeback.

Als wijnliefhebber sta je er versteld van hoe wijngebieden zichzelf opnieuw kunnen uitvinden. Wie werd er vijf jaar geleden nu lyrisch van muscadet? Gaillac? Wijn van de vulkaan Etna? Rioja? Toen ik de eerste nieuwe rioja’s proefde, verslikte ik me er bijna in. Weg waren de donkerrode, compacte, zuurstofloze, met hout geïmpregneerde, naar karamel en vanille smakende rode wijnen. De nieuwe zijn eerder bourgogne-achtig, transparant en elegant.
Hoe lukt het een gebied om vanuit een diep gat te kruipen en weer mee te tellen op het wijntoneel? Helaas, een recept is er niet. Het is eerder een mix van factoren. Het helpt dat Robert Parker, die veel te invloedrijke Amerikaanse wijnschrijver met zijn voorliefde voor zware wijnen, van het toneel is verdwenen. De natuurwijnjongens en -meisjes hebben ons geleerd hoe je frisse en doordrinkbare wijnen kunt maken, en elke wijnmaker kan uit dat gedachtegoed plukken wat hem van pas komt. Dat lijkt ontzettend modern, maar het is mooi al dertig jaar geleden dat ik de eerste natuurwijn proefde, een beaujolais, want daar begon het allemaal. Ik zal het nooit vergeten, want het heeft mijn blik op wijn voorgoed veranderd. Wat een gebied ook helpt is als jonge wijnmakers over de grens gaan werken en bij elkaar in de wijngaard en wijnkelder kijken. En ‘t helpt als er mensen van buiten de traditionele wijnwereld instromen, mensen met visie, die op een frisse manier tegen tradities aankijken.

Maar even belangrijk is dat er importeurs zijn die de nieuwlichters steunen en hun wijn durven in te kopen. En dat wij, wijndrinkers, in de winkel komen en denken: ‘Hé, die wijn ken ik niet. Laat ik vandaag eens dat volstrekt onbekende geval uitproberen.’ Onze rol is dus van onmetelijk groot belang voor de comeback-kids, de wijngebieden die zichzelf uit het slop weten te trekken. De aankoop van iets nieuws lijkt misschien een onschuldige handeling, maar als je later denkt: ‘Verrek, nooit gedacht dat wijn ook zo kon smaken’, dan help je niet alleen een opkomend wijngebied. Je helpt ook jezelf. Want het proeven van iets nieuws, iets ongekends, is werkelijk een geestverruimende ervaring.