We gaan dertig jaar terug in de tijd. Het is voorjaar in de Médoc. Voor mij en een vriendinnetje alle reden om de koffers te pakken en met de Kever naar het zuiden af te dalen.

Mijn vriendin was er nog nooit geweest, maar ze wilde graag zelf checken wat er waar was van alle sterke verhalen die ze had gehoord over mijn reisjes naar Bordeaux. Ik deed dat al tien jaar en had inmiddels een ruime vriendenkring onder zonen van kasteeleigenaars opgebouwd. Dat waren leeftijdgenoten die na een dag in de wijn het liefst een biertje dronken bij Chez Quinquin, een kleine uitspanning direct aan de oever van de Gironde.

Bij het pellen van garnaaltjes en het steken van alikruiken (die ze met een groot net uit de brakke rivier schepten) werd erop los gefilosofeerd welke zoon het eerst vader zou opvolgen. Onder hen een piepjonge wijnmaker: type ruwe bolster, blanke pit. Mijn vriendin had meteen een klik en dan is het oppassen geblazen. Claude Gaudin was door de Bordelaise familie Tessandier aangesteld om de wijngaarden van hun châteaus Lescalle en Maucamps te runnnen.

Lescalle lag om de hoek en of we zin hadden om een kijkje te nemen. Voordat ik een smoes had kunnen verzinnen, was mijn wulpse vriendin mij voor. Oké, maar niet te lang, we moeten nog naar Château Palmer, loog ik. Haha, lachte Claude, zie zijn met vakantie, dus we hebben tijd zat. Château Lescalle maakte een vervallen indruk, maar de wijngaarden lagen er tiptop bij. Of we zijn zojuist gebottelde wijn uit 1989 wilden proeven, drong Claude aan. Volonté, antwoordde mijn vriendin met een flirterige knipoog. Zwoele kruidigheid met bessen, bramen en wat laurier overmanden haar. Een beetje als de Lescalle uit 2019 die nu op tafel staat.
Met pijn in het hart namen Claude en mijn vriendin afscheid. Mij restte het het bodempje wijn... en dertig jaar later wel dezelfde vrouw. 

Verschenen in de bijlage van De Telegraaf van 30 april 2022