Voor deze column heb ik uw hulp nodig. Ik wil namelijk proberen om u enthousiast te maken voor een wijn die we in de loop der jaren helemaal vergeten zijn. Ik heb het dan over sherry. Zo, het hoge woord is eruit. Nee, niet lachen, sherry verdient in mijn ogen een beter lot dan de Caneis en de beaujolais primeurs, andere wijnen die aan hun eigen succes ten onder zijn gegaan.

Gaat je niet lukken, zei Xavier, niemand drinkt meer sherry. Maar het kan zo mooi zijn, zuchtte ik in al mijn onschuld. Dat kan het zeker, klonk het sombertjes, maar niemand wil er meer aan. En dus wil ik u vragen om mij te helpen op mijn queeste en nog even door te lezen en straks misschien zelfs een klein flesje te bestellen, een prachtige manzanilla uit de kelders van Delgado Zuleta, het oudste sherrydomein van Spanje.

Sherry dus, de generatie van mijn ouders dronk het, en dat is meteen de kern van het probleem. Over mijn moeder niets dan goeds, god hebbe haar ziel maar, naar ik hoop, niet haar sherry. Mijn moeder was van de buikflessen pale dry van Albert Gein, met zo’n handig “meeneemoortje” waaraan je ze in een handomdraai met drie tegelijk in je boodschappenkarretje kon laten zakken. Ze stamde uit de tijd waarin haar geliefde drank nog in de koelkast naast de melk stond, bij de dagelijkse levensbehoeften, zeg maar. Iedere avond nam ze een glaasje (toegegeven, soms zelfs twee), terwijl mijn vader een jenevertje prefereerde.

Maar waar jenever een hippe comeback heeft gemaakt door allerhande tot stoker omgeschoolde ex-bankiers en reclame-creatieven met een burnout, zit sherry nog steeds in het verdomhoekje. En dat is onterecht. Echte sherry, niet die met dat kniesoor van mijn moeder, maar echt goeie sherry is namelijk niets anders dan een prachtig gemaakte ambachtelijke witte wijn. Ziltig, mineralig en vol smaken en geuren die verhalen van verre oorden. Een toonbeeld van terroir en vakmanschap, zeg maar.

Dat ontdekte ik toen ik ooit een commercial draaide bij Domecq net buiten Jerez en daar een week in de kelders mocht dwalen. Ik zag er vaten met de namen van Churchill en zelfs die van Napoleon, voorwaar kenners die niet om een versnapering verlegen zaten. Winston had zijn vat inmiddels tot de bodem leeggedronken maar Napoleon had nog een restje overgelaten voor het nageslacht. Ik proefde er het fameuse La Ina maar ook Río Viejo, prachtige sherry’s die bij ons helaas uit de mode zijn geraakt. De Spanjaarden zelf hoor je daar overigens niet over klagen, die drinken het nu lekker allemaal zelf op. En dat is zonde. Dat kunnen we toch niet laten gebeuren? Daar willen we ook wat van! En dan bewaren in de koelkast en ’s avonds een klein glaasje als aperitief voor het eten. Geloof mij, je weet niet wat je proeft.