Mijn eerste maand werken bij de familie Guibert zit erop. Afgelopen maandag was de laatste dag van de oogst. Toen het laatste krat met druiven bij de sorteertafel kwam, hield ik dat triomfantelijk in de lucht en realiseerde ik me dat dit de laatste druiven van 2020 zouden zijn. Die avond vond het oogstfeest plaats. Er was een vuur gemaakt, een oudere plukker speelde op zijn gitaar en er was uiteraard een overvloed aan wijn. Iedereen was euforisch en tegelijkertijd wat triest dat het avontuur erop zit. De druivenpluk is een heerlijke, zorgeloze tijd voor velen en het is niet voor niets dat veel plukkers jaar na jaar terugkomen. Afscheid nemen van mijn nieuwe vrienden was niet leuk, maar ik denk dat ik hen nog vaker zal zien in de toekomst.


Dit uitzicht over de Valleé de Herault gaat nooit vervelen

De plukkers zijn ondertussen allemaal vertrokken en ik ben de laatste tijdelijke kracht die over is. De komende maand mag ik meewerken met de wijnmakers Philippe Michel en Samuel Guibert tijdens de vinificatie: de transformatie van druivensap naar wijn. We bepalen dagelijks in welk stadium de vinificatie is aan de hand van drie factoren. We meten de temperatuur in de tanks, we analyseren het suiker- en zuurgehalte en ten slotte proeven we het sap. Dat laatste vind ik het meest interessant. Deze procedure wordt elke dag twee keer doorlopen; in de ochtend en aan het eind van de dag. Als ik vraag hoe lang het sap nog in de tank zal zitten, vertellen Philippe en Samuel me dat het een week kan duren maar ook enkele maanden. Er zijn geen regels. De natuur is de baas en bepaalt het tempo. De planning wordt dan ook regelmatig omgegooid als op een ochtend blijkt dat de ene tank zich sneller ontwikkelt dan de andere.

Ik maak hier de houten vaten schoon die we volgende week gaan vullen met Vin de Laurence

Naast het dagelijks proeven ben ik veel bezig met het rondpompen van sap in een vat. Doordat de schillen lichter zijn dan het sap, gaan ze drijven. Om het sap toch zoveel mogelijk met de schillen in aanraking te laten komen, wordt het sap elke dag van de onderkant van de tank bovenop de schillen gepompt. Het sap komt hierdoor ook met meer zuurstof in aanraking, wat gunstig is voor de fermentatie. Het voelt erg goed hier te kunnen werken. Naast dat ik veel leer, merk ik dat de passie die men hier heeft voor wijn op mij begint over te slaan. Als ik langs de tanks met 14.000 liter wijn loop, voel ik me dankbaar dat ik dit kan ervaren.

Dit jaar wordt er naast witte en rode wijn ook een versterkte wijn gemaakt, vin de Laurence. Volgende week gaan we de vin de Laurence in houten tonnen gieten waar de wijn verder gaat rijpen. In mijn volgende blog wil ik hier verder op ingaan. Voorlopig is er nog werk genoeg hier.

Mees Kremer is net afgestudeerd als jurist maar stelt het solliciteren nog even uit. Eerst gaat hij de komende maanden aan het werk bij Mas de Daumas Gassac. Mees volgt zijn passie voor wijn en het leven in Frankrijk en houdt ons op de hoogte van zijn belevenissen op het domein, de oogst en zijn tijd in de Languedoc.