Gastcolumn: journalist Edwin Winkels

Gastcolumn: journalist Edwin Winkels

Door Edwin Winkels | 25 november 2022

De weg meandert stroomopwaarts mee met de machtige bedding van de rivier, eerst de Miño, daarna de Sil. Langs de kleinst mogelijke dorpen, vaak van nog geen tien, twintig huizen, sommigen inmiddels door de laatste bewoners verlaten; dat is Galicië – een van de meest arme, stille regio’s van Spanje. Maar met een rijke grond. De heuvelachtige weg loopt door bossen, weilanden en ook wijngaarden. Die van de Rías Baixas, dichtbij zee, waar de albariño-druif alom aanwezig is. Dan, in het hart van Galicië, de indrukwekkendste wijngaard-terrassen van de wereld, de steile hellingen van de Ribeira Sacra, waar simpele karretjes op rails, vol met zojuist met de hand geplukte druiven, het hoogteverschil overwinnen. En dan wordt de Sil steeds smaller, dichterbij zijn oorsprong, dichterbij nog meer vergetelheid en verlatenheid, en ben je, na 200 kilometer, in Valdeorras.
Sinds ik in 1988 in Spanje kwam wonen ben ik op veel plekken in het land verliefd geraakt, maar geen van die minnaressen is zo speciaal als Galicië. Vermoedelijk omdat ze zo anders is, ver van de costa’s en van de grote, populaire steden. Een jaar of tien geleden kwam ik in Valdeorras terecht, in het uiterste oosten van de regio, voor een grote reportage voor de Spaanse krant waar ik werkte. Ik sloeg er rechtsaf de heuvels in, op zoek naar de laatste mensen die woonden tussen de grauwe, immense leisteengroeves die er het landschap hebben verminkt. Na het werk, terug in het dal, at ik er heerlijk en bestelde er natuurlijk wijn uit de streek. Een witte, van de godello-druif. Ik had er nog nooit van gehoord.
Onlangs, die tien jaar later, plaatste ik zomaar een tweet over dat ik het zat was dat je ook in Nederlandse restaurants, als je een Spaanse witte wijn bestelt, altijd de onvermijdelijke verdejo uit de Rueda krijgt terwijl er zo veel anders moois en lekkers hier te vinden is. Ik suggereerde een godello, foto van de fles erbij. In Valdeorras is de laatste decennia hetzelfde gebeurd als in heel veel Spaanse wijngebieden. Ze hebben stokoude wijngaarden van lokale druivensoorten weer tot leven gewekt. Ik maakte zoiets al elders van dichtbij mee: mijn Catalaanse zwager Rafa komt uit een dorpje in de streek Terra Alta. In de jaren tachtig dronken we er wijn die je gerust ‘bocht’ kon noemen, uit grote vaten en zo sterk dat je hem aanlengde met gazeuse, vooral in de zomer. Zo was vroeger de wijn vaak in Spanje, een spotgoedkoop volkskdrank zonder veel opsmuk. Totdat ze in Terra Alta besloten het voorbeeld van de buurtegio’s Priorat en Montsant te volgen, die ook uit een lange druivenduisternis waren opgestaan; nu zijn die wijnen allemaal ook in Nederland te vinden.
Zo ook die uit Valdeorras, waar behalve visionaire wijnmakers ook een beetje geluk voor nodig was. Toen in 1882 de druifluis na een lange, vernietigende zwerftocht door Europa eindelijk ook zijn weg naar deze uithoek had gevonden, bleven enkele kleine stukjes grond onaangetast. Honderd jaar later werden, verspreid en verborgen in de verlatenheid van Valdeorras, zo’n tweehonderd gezonde wijnstokken met de godello gevonden. Het was het begin van een wedergeboorte. Misschien is het gewoon dankzij zo’n verhaal, ideaal voor bij de kerstdis, dat de wijn altijd nóg beter smaakt.

Edwin Winkels woont en werkt in Spanje. Hij is journalist voor diverse dagbladen en auteur van meerdere romans en non-fictie boeken. Edwin heeft een voorliefde voor zowel sport als wijn. 

Alle wijnen

Bekijk het hele wijnaanbod