Het is dan ook niet verwonderlijk dat in tij-den dat veel wijnlanden en regio’s zichzelf opnieuw aan het uitvinden zijn, ook een land als Duitsland zijn kansen pakt. En hoe! Het lijkt wel of er een nieuwe generatie eindelijk heeft kunnen breken met het verleden, alle schroom van zich afschudt en het enorme potentieel dat zij in handen heeft ten volste wil benutten. De vooruitgang die hier vanaf het begin van de twintigste eeuw is geboekt is spectaculair! Alhoewel er zeker ook nog stappen te maken zijn.

Beroemdste ter wereld

Tot aan het begin van de twintigste eeuw behoorden meerdere Duitse wijngaarden tot de beroemdste ter wereld. De wijnen die hier gemaakt werden – vooral zoete wijnen uit de Rheingau en Mosel – behoorden tot de meest gewilde en kostbare in de markt. Maar met de oorlogen en crisisjaren raakten deze – vaak steile en moeilijk bewerkbare – wijngaarden in verval en verwerd Duitsland tot een producent van middelmatige, veelal zoete wijnen. Dat was met name te danken aan een wijnwet uit 1971. Die had als uitgangspunt, dat wijn zoet moest zijn. De kwaliteit van de wijnen werd beoordeeld op het mostgewicht. Hoe hoger het restzoet in de wijn, hoe hoger het predicaat. Hier werden namen als Spätlese en Auslese aan gehangen. Maar omdat ze in die tijd vooral goedkoop moesten zijn, werden veel wijnen kunstmatig aangezoet, waarmee het kwaliteitsidee achter de wetgeving – die alleen Duitsland hanteerde – in het water viel. In de wet ontbrak het aan verdere kwalitatieve regels en ook was er geen rol voor bijzondere terroirs.

Classificatie voor wijn en wijngaard
In de jaren tachtig van de vorige eeuw kwam er een tegenbeweging op gang, waarbij terroir de boventoon ging voeren en het individuele karakter van bijzondere wijngaarden belangrijk werd. Het maken van juist droge kwaliteitswijnen was het uitgangspunt. Begin jaren 2000 werkte een sinds 1910 bestaande club van de Duitse topproducenten, VDP (Verband Deutscher Prädikats- und Qualitätsweingüter) geheten, een classificatie van wijnen en wijngaarden uit. Deze classificatie laat zich goed vergelijken met het systeem in de Bourgogne: Gutswein – Bourgogne tout court | Ortswein – Bourgogne Village | Erste Lage – Premier Cru | Grosse Lage – Grand Cru. Alhoewel deze classificatie enkel geldt voor de momenteel ongeveer 200 leden, staat hij inmiddels ook model voor vele andere Duitse producenten die niet het mostgewicht, maar de herkomst centraal zetten.

Terug op de kaart
Met al deze veranderingen begonnen de wijnen bij een groeiende groep liefhebbers onder de aandacht te komen. In eerste instantie waren het vooral de Duitse sommeliers die gek waren op de prachtige droge witte wijnen, veelal gemaakt van de nobele rieslingdruif. Die combineerde uitstekend met een internationale keuken die ook in Duitslands in opkomst was en waar zuurgraad en complexe smaken een belangrijke rol speelden. De vonk sloeg over naar de buitenlandse sommeliers en van daaruit naar de consument. Zag men twintig jaar geleden nauwelijks nog een Duitse wijn op de wijnkaart van een restaurant en ook zeer weinig rieslings, tegenwoordig is dat wel anders! Een andere verandering is dat de rieslingdruif in Duitsland inmiddels wat minder dominant wordt. Er komt meer ruimte voor andere druiven, ook rode! Duitsland ontwikkelt zich zo steeds meer tot allround wijnland, dat volop concurreert met andere landen.

Lees hier het complete verhaal.