In de wijn gedoopt: volg je neus

Door Aad Kuijper | 4 september 2020

Als u een baard draagt, Oedipus drinkt, dol bent op vin nature, almond milk in uw macchiato doet en drie keer in de week veganistisch eet, dan is dit stukje waarschijnlijk niet aan u besteed. Geeft niks, leg het gerust weg en spoed u naar uw barbier, u mist er niks aan. Geen Fear Of Missing Out, de wijn waar ik het over ga hebben is namelijk zo uncool als loafers met kwastjes. Bent u daar nog? Mooi, dan zijn we nu met gelijkgestemden onder elkaar.

Witte bordeaux. Ooit klassiek en vermaard staat het nu te verstoffen in de supermarkt. De hippe mensch haalt er namelijk zijn neus voor op. Jammer voor hen; dan drinken wij, de ouderwetsche liefhebbers, het gewoon lekker zelf op. Want is er iets mooier dan een goed glas witte Graves, Pessac of Entre-Deux-Mers? Ik durf haast te zeggen van niet, en omdat het niet hip is, is het tegenwoordig vrij voorradig en betaalbaar. Daarbij kan de wijn dat stof best hebben – hij wordt er zelfs beter van. Dat is namelijk een ander voordeel van de sauvignon-sémillon-combinatie: je kunt hem laten liggen of dat zoals gezegd door anderen laten doen. Gerijpt is witte bordeaux namelijk nog lekkerder.

Zo zoek ik in een restaurant altijd naar oude flessen en vind ik daar, omdat weinig mensen het drinken, vaak de mooiste jaargangen tegen de toen geldende prijs. Zoals Cruijff al zei: als iedereen naar rechts kijkt, is er ruimte op links. Daarmee bedoelde hij dat je nooit de mode moet volgen, maar je neus. En die zit bij het wit uit de Bordeaux wel goed. Drink je hem in zijn jeugd, dan ruik je citrus en ander wit fruit in het glas en vind je genoeg serieuzigheid in de mond. Maar gun je de wijn wat jaren kelderrust, dan weet je niet wat je proeft. Of eigenlijk wel: noten, karamel en honing. Geweldig.

Witte bordeaux is een wijn met ruggengraat. Zo zorgt de sauvignon voor het plezier, waar de sémillon de serieuze boodschap brengt. Het is wijn met een verhaal. Geen hip verhaal, maar een klassieke vertelling over opkomst en ondergang, kiezels en klei en het gevecht tegen de elementen. Door de ligging aan zee heeft Bordeaux namelijk alles om het de druiven moeilijk te maken en ze zo tot grote prestaties te dwingen. En dat proef je. Zo dronk ik laatst een fles Clos des Lunes 2017 en was ik over the moon. Frisheid, finesse en toch kracht, een geweldige instapper, maar dan zonder kwastjes: nauwelijks hout of opsmuk. Bordeaux zoals bordeaux bedoeld is. De andere flessen laat ik lekker liggen. Zul je zien dat het tegen die tijd weer hip is om ze te drinken.