Daar kunnen wij ons in Amsterdam tegenwoordig weinig bij voorstellen. In onze Randstad draait alles om planning. Restaurants zijn vaak ver van tevoren volgeboekt en mensen brengen liever tijd door aan tafel dan dat ze een avond aan de bar hangen. Voor de meeste Nederlanders is uit eten gaan nog steeds iets bijzonders, iets wat je doet bij speciale gelegenheden. In een land waar ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ een favoriet gezegde is, boeken de meeste mensen nog altijd graag een tafel in het weekend, zo rond een uur of zeven. De borrel slaan ze – in het restaurant althans – over: het diner is het belangrijkst.

Maar dat geldt niet overal. In het zuiden van ons land speelt de borrelcultuur een veel grotere rol. Mijn favoriete voorbeeld hiervan is Café Sjiek in Maastricht. Daar werken ze zonder reserveringen en zit het elke avond bomvol met gasten die allemaal met veel plezier wachten rond de stenen bar totdat er een tafel vrijkomt. Dit is een plek waar het wachten net zo leuk is als – zo niet leuker dan – de tijd aan tafel.

Ik denk dat Amsterdam hierin op een keerpunt staat. De Amsterdammer is toe aan deze ongedwongen gezelligheid; die bestaat ook zeker al in bepaalde zaken. Je ziet het in de ‘vin-nature scene’. Zaken zoals Glou-Glou, Bar Centraal en Café Binnenvisser zitten vol met mensen die allemaal vooral voor de wijnen komen en het heel gezellig hebben. Mijn grote droom was altijd deze gezelligheid te creëren in een zaak met niet alleen moderne, maar ook klassieke wijnen. En die droom is nu uitgekomen! Op 2 januari vonden mijn compagnons Marjolein Peltzer en Maarten Pinxteren en ik na twee jaar zoeken onze ideale plek. Terug naar wat voor ons als thuis voelt, midden in de Jordaan, op de Westerstraat 182. Een plek waar gezelligheid en ongedwongenheid het allerbelangrijkste zijn. Waar je altijd binnen mag komen lopen; want in een café is altijd plek.