Op mijn stoep tref ik een fles chardonnay – de Marquis van Château de Pennautier, om preciezer te zijn. Het is een heerlijke, voluptueuze wijn, perfect voor mijn verjaardagsdiner. Maar… met alleen chardonnay ben ik er niet. Mijn vriendinnen komen namelijk eten. En die hebben nogal wat noten op de zang.

Al kan het gezelschap wat variëren (soms komt er een bij, of is er een ziek), we hebben te maken met een trouwe, harde kern van tien vriendinnen die op de heugelijke dag mijn keuken bezet. Ik kook, zij drinken cocktails en witte wijn, tot ik ben uitgeserveerd en me vol in het gedruis stort, dat om een of andere reden altijd met veel emoties gepaard gaat.

Voor vrouwen koken is een vak apart. Vrouwen willen namelijk heel veel níet. Het eerste jaar dat ik de schare bijeenbracht, brouwde ik een Italiaans maal met kalfsvlees, kazige pasta en een, al zeg ik het zelf, masterly chocoladetaart. Van de groente en salade die als bijgerechten dienden, werd gretig gegeten, de rest bleef onaangeroerd. Ik had het kunnen weten. Ik ben namelijk zelf een vrouw. Vlees, pasta en kazen zijn maagzuuropwekkende dikmakers – om over een chocoladetaart waarin twee pakjes roomboter zijn verwerkt maar te zwijgen. Kortom, koolhydraten, suiker en vet zijn not done. Wij vrouwen willen vis. Vis is licht, mager en houdt de darmen rustig.

Aldus schotelde ik mijn vriendinnen in volgende jaren sushi en sashimi voor, botermalse zalm, Hollandse garnaaltjes in slablad, gegratineerde mosselen, vongole, gekonfijte kabeljauw, en ga zo maar door. En ja hoor, als de raven storten ze zich er elk jaar op, de viswijven. En bij die vis willen zeven van hen chardonnay, en drie sauvignon. Verwend stelletje, is het. Maar ja, wel mijn verwende stelletje. Gelukkig is er ook een fijne sauvignon van dit Zuid-Franse wijnhuis, en kan het feest los. We zingen, dansen, lachen, knuffelen en huilen om de liefde en de dood en alles wat daartussen ligt.

Zoals de traditie betaamt, sturen we elkaar de volgende dag berichten met overtreffende brakheidsstatussen, en kruipen we allemaal naar de snackbar of de afhaalchinees voor de broodnodige porties vet, suiker en koolhydraten om de katers mee te bestrijden. Ook weer iets des vrouws: altijd bezig met balans in ons leven. Soms mogen we niks, dan weer alles.

Eva Posthuma de Boer heeft meerdere romans en kookboeken op haar naam staan, inspireert op haar culinaire platform Eva's Keukenkast met kookboeken, filmpjes en recepten en heeft ook een eigen podcast over eten: de KeukenCast. Voor deze column laat zij zich inspireren door een wijn die wij bij haar thuis in Amsterdam op de stoep zetten.