“Chave, schaven, baat het niet, dan Chaaft het niet.” Of Gort, die van de televisie. Ik zou er geen wit van kopen. En wat te denken van Guffens. Alsof iemand een restje wijn in de spuugbak deponeert. Guffens, leg daar maar neer. Terwijl Jean Marie het mooiste wit ter wereld maakt. Zelfs onder het label Verget, keer de fles om en je leest Getver. Vandaar twijfel bij de wijn waar ik u deze keer enthousiast voor wil maken: Vernatsch van Gump Hof.
Vernatsch, het zal ongetwijfeld een fraaie oude druivensoort zijn maar ik hoor hatzelflats, klitsklats klonderen van boven en van onderen. Vernatsch, uitgenast, verpatst. En dan de naam van het wijnhuis, om het nog erger te maken. Gump Hof, dat kan niks zijn. Dat klinkt als hoempa en lederhosen, Gump Hof daar heb je de fanfare. En fanfare is geen loire.
Maar daar vergiste ik me deerlijk in. Gump Hof wordt namelijk geleid door Markus Prackwieser (goeie naam voor een gemotoriseerd landbouwwerktuig). En wie schetst mijn verbazing als Markus een bewonderaar blijkt te zijn van de helaas te vroeg overleden Didier Dagueneau, de legendarische wijnmaker uit de Loire. En die was net zo Frans als Markus Italiaans is. Daarmee was mijn interesse gewekt.
Dit was geen hoempa, dit was pure jazz in mijn glas
Zo ontdekte ik voorts dat het kleine ambachtelijke domein al tweehonderd jaar in de familie is en hoog verstopt ligt in de bergen van Alto Adige in Noord-Italië. Kijk, dat klinkt al beter. En die stijgende lijn zet zich door als je gaat proeven. De bewondering voor Dagueneau is haast tastbaar in de witte sauvignon. Zo zuiver en toch zo geconcentreerd, zonder de alcohol. En als je het schitterende wit geproefd hebt (helaas mondjesmaat beschikbaar) dan begrijp je ook ineens de rode Vernatsch van het domein. Wat een wijn, licht als een bourgogne maar smaakvol als een Italiaan.
Ik dronk ‘m iets gekoeld en merkte dat de fles met de onuitsprekelijke naam gaande de tafelconversatie steeds meer de aandacht ging vragen. Ik proefde rode kersen met een klein bittertje en mooie aardse tonen. Dit was geen hoempa, dit was pure jazz en ik neem alles terug wat ik erover gezegd heb. Vernatsch, wat een schitterende naam, het klinkt als Verweg en Natasha en ik hebben er iets van geleerd: om nooit meer iemand te beoordelen op hoe hij eruitziet en nooit meer een fles af te wijzen op zijn vreemde naam of herkomst. Sterker nog, zo’n Romanée Conti van Marquis Pompondelaflûte, die zal ik voortaan wantrouwen. Die moet nog maar bewijzen dat ie meer in huis heeft dan onze Markus van Gump Hof.
Aad Kuijper is ex-wijnboer (Mas des Dames) reclameschrijver en romancier. Zijn tweede boek ‘Genadebrood’ verschijnt deze zomer.
